12 Eylül: Bir ulusun infazı ve bugüne düşen gölge

12 Eylül 1980.

Tankların paletleri, bu ülkenin üzerine kapkara bir sabah bıraktı. “Vatanı kurtarmak” bahanesiyle anayasa, hukuk ve insan onuru bir gecede ezildi.
Sokaklarda tanklar yürüyordu.
Balkonlardan “ordu-millet el ele” diye alkışlar yükseliyordu.
Ama o alkışlar, aslında darağaçlarına gönderilen gençlerin celladına çalıyordu.
O saatlerde Washington’da ise Beyaz Saray’da bir telefon çaldı. Arayan CIA Ortadoğu Masası Şefi Paul Henze idi. Başkan Jimmy Carter’a kısa bir bilgi verdi.
“Our boys have done it.”
(Bizim çocuklar yaptı.)

Darbeyi yapan generaller “bizim çocuklar”dı.
Ama “bizim” dedikleri bu halkın değil, Amerika’nın çocuklarıydı

1 milyon 683 bin kişi fişlendi.
7 bin kişi için idam istendi, 50’si asıldı.
171 insan işkencede öldü.
30 bin insan yurtsuz kaldı.
23 bin 677 dernek kapatıldı.
39 ton gazete, kitap ve dergi imha edildi.
400 gazeteciye 4 bin yıl hapis istendi.

Bu liste o kadar uzar ki, sayfalara sığmaz. Rakamlar soğuk görünüyor. Ama her biri bir hayat, bir anne, bir çocuk, bir gençlik demekti.

12 Eylül sadece bir tarih değil.
Bir zihniyet.
O gün üniversiteleri susturanlar, bugün bilim insanlarını hedef gösteriyor.
O gün sendikaları kapatanlar, bugün işçilerin grevlerini yasaklıyor.
O gün Meclis kapatıldı.
Bugün belediye binaları polis barikatıyla çevriliyor.
12 Eylül darağaçlarını dikti, işkencehaneleri doldurdu. Bugün ise barikatlar, coplar ve yasaklarla o zihniyet yaşamaya devam ediyor.
Demokrasi hala barikat altında.