Filo Günlükleri 30: Mil mil Gazze’ye varmadan… Ersin Çelik

En zorlandığım yazı bu olacak sanırım. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı, duyguların kaleme sığmadığı o anlardan birindeyim. Filo’ya katılmak için 31 Ağustos akşamı İtalya’ya ayak basmamın üzerinden tam bir ay geçti. 18 gündür aralıksız deniz üzerindeyiz. Tekneler evimiz, dalgalar yoldaşımız oldu. Allah nasip etti, şartlarımız ne olursa olsun bu tarihi seyre dair şahitliklerimi gün gün yazdım ve sizler şimdi günlüklerimin 30’uncusunu okuyorsunuz. Her bir kelimesi, Akdeniz’in tuzu ve Filistin’in hasretiyle

En zorlandığım yazı bu olacak sanırım. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı, duyguların kaleme sığmadığı o anlardan birindeyim. Filo’ya katılmak için 31 Ağustos akşamı İtalya’ya ayak basmamın üzerinden tam bir ay geçti. 18 gündür aralıksız deniz üzerindeyiz. Tekneler evimiz, dalgalar yoldaşımız oldu. Allah nasip etti, şartlarımız ne olursa olsun bu tarihi seyre dair şahitliklerimi gün gün yazdım ve sizler şimdi günlüklerimin 30’uncusunu okuyorsunuz. Her bir kelimesi, Akdeniz’in tuzu ve Filistin’in hasretiyle yazılmış 30 yazı…

Gazze yolunda artık o kritik mesafedeyiz. Sizler bu satırları okurken Gazze’ye 150 deniz mili mesafede seyir halinde olmayı umuyoruz. İlk demir aldığımız Sicilya’nın Augusta limanındayken haritaya baktığımda 1100 mil uzaklıktaydı Gazze. O gün bu mesafe ne kadar aşılmaz görünüyordu… Şimdi ise parmakla gösterilecek kadar yaklaştık ve aynı zamanda İsrail’in müdahale alanına da hızla giriyoruz. Burası, uluslararası suların uluslararası hukuka aykırı şekilde İsrail tarafından sahiplenildiği, tehlikeli bir eşik. Eğer bir engelleme ile karşılaşmazsak, planımız perşembe günü öğle saatlerinde işgal altındaki Gazze sahillerinde olmak.

Yarın yeni bir yazı kaleme alabilecek miyim, internet bağlantımız olacak mı, hatta bu teknede olabilecek miyim emin değilim. Ancak bunlar veda satırları değil. Aksine, belki de yeni bir başlangıcın habercisi. Gazze’ye varmayı başarabilirsek, o ambargo altındaki topraklardan, o direnişin kalbinden yazacağım yazıları, anlatacağım hikayeleri düşünüyorum bir yandan. Bu düşünce bile yorgunluğumu unutturuyor. Bu yüzden bu yazı bir son değil, bir ara bölümün son satırları sadece.

Ersin Çelik, gazeteci Semanur Sönmez Yaman ile birlikte Gazze'ye doğru yol alıyor.

Bugün güvertedeki diğer aktivistleri uzun uzun gözlemledim. Herkesin yüzüne teker teker baktım. 18 günlük denizin ve yorgunluğun izleri vardı evet, ancak gözlerdeki kararlılık her zamankinden daha belirgin, daha netti. Hepimiz, bu yolun sonunda Gazze’ye çıkacağına dair sarsılmaz bir inançla, fındık kabuğu kadar bir teknenin içerisindeyiz. Yanımızda İtalyan parlamenterler ve gazeteciler var. Semanur Sönmez Yaman ile arada kendileriyle sohbet ediyoruz. Onlar da bu misyonun öneminin farkında, her anı kayıt altına alıyor, notlar tutuyorlar. Filo’daki herkes gibi rahatlar. Cesurlar ve bir an önce Gazze’ye ulaşmak için can atıyorlar.

Güvertede dokunaklı anlar yaşanıyor. Herkes bir köşeye çekilmiş, telefonla sevdiklerini arıyor. Olası bir iletişim kesintisinden önce son bilgilendirmeleri, son vedalaşmaları yapıyorlar. Bir baba, çocuğuna “Yakında döneceğim, sana Gazze’den bir hediye getireceğim” diyor. Bir genç, annesine “Merak etme, iyiyiz ve çok güçlüyüz” diye teselli veriyor. Bu konuşmalar, bir savaş hazırlığı değil, bir kavuşma arifesinin getirdiği tatlı bir telaşın sesleri. Her telefon görüşmesi, geride bırakılan hayata atılan bir çentik ve ilerideki hedefe duyulan inancın bir tazelenmesi gibi.

Sabah Türklerden oluşan grubumuza bir arkadaşımızın attığı mesaj, günün ruhunu özetledi: “Bu akşam bayramlıklarımızı giyelim.” Aslında yanımızda fazla kıyafetimiz yok. Ama hepimiz mesajın ne anlama geldiğini anladık. Bizim bayramlıklarımız, bu yolculuk boyunca sırtımızdan çıkarmadığımız o inancımız ve kararlılığımızdı. Bu, Gazze halkıyla kucaklaşacağımız o büyük bayram gününe en temiz, en onurlu halimizle hazırlanma çağrısıydı. Bu, acının ve kuşatmanın kararttığı o sahillere bir umut ışığı gibi, bir bayram sevinci gibi varma arzusuydu. Bu, “Biz size öylesine gelmedik, size bir bayram sabahı gibi geldik” deme arzusuydu. Yarın ne olacağını bilmiyoruz ama bir bayrama uyanacak gibi umutluyuz.

KIYMETLİ AİLELERİMİZE…

Yazımın son bölümünü ailelerimize ayırmak istiyorum… Başta benim; eşim Nuriye Hanım ve annem Gülay Hanım olmak üzere, Türkiye’den gelen arkadaşlar adına da geride bıraktığımız sevdiklerimize cânıgönülden teşekkür borcumuz var. Bizleri Gazze seferine uğurlayan sizler, tam bir aydır bu yolculuğun karada, evde kalma yükünü taşıdınız. “Gitmek mi zor, kalmak mı?” sorusunun yanıtı elbette “kalmaktır” ve sizler bu zorluğa göğüs gerdiniz.

Sumud Filosu etrafında anlatılan hikâyelerin çoğu, dalgalara meydan okuyan tekneleri ve cesur aktivistleri merkezine alıyor. Oysa bu cesaretin görünmeyen yarısı, evde sessizce bekleyen ailelerin omuzlarında yükseliyor. Havalı başlıkların, kalabalık liman görüntülerinin ve coşkulu konuşmaların ardında; gecenin bir vakti çalan telefonlara irkilerek uyanan, haberlere tedirgin bir dikkatle bakan insanlar var: Anneler, babalar, eşler, çocuklar, kardeşler ve arkadaşlar…

Bizler denizin dalgalarıyla boğuşurken, sizler haberlerin ve belirsizliğin dalgalarında savruldunuz. Her telefon çalışında yüreğiniz ağzınıza geldi. Uykusuz gecelerde, “Acaba şimdi neredeler, güvendeler mi?” diye endişelendiniz. Sadece beklemekle kalmadınız, aynı zamanda karadaki en güçlü destekçilerimiz, sesimiz oldunuz. Bizim adımıza konuştunuz, dualar ettiniz, bu haklı davanın bir parçası olduğumuzu her fırsatta anlattınız. Bir yandan evdeki düzeni sürdürürken, diğer yandan yokluğun bıraktığı boşluğu yumuşatacak bir dil, bir merhamet ritmi kurdunuz. Akşam sofralarında eksik sandalyeyi çocukların çizdiği notlarla, ertelenmiş sorularla, “Döndüğünde anlatır” diye saklanan meraklarla doldurdunuz. Kimi zaman iş yerlerinden alınan izinleri, sıkışan bütçeleri, ertelenen planları sessizce üstlendiniz; kimi zaman da mahallenin, okulun ve akraba çevresinin merakını sabırla yönettiniz.

Bu fedakârlığın en zor yanı, belirsizliği göğüslemektir. Lojistik çizelgelerden, deniz haritalarından, uluslararası haber akışlarından anlam çıkarmaya çalışmak; korkuyu, umutla aynı cümlede tutabilmektir. Bir aktivistin eline asıl gücü veren “arkamda bir dünya var” hissi, işte tam da bu evlerin içinden doğuyor. Çünkü dayanışma, yalnızca limanda kurulan zincirler değil; evde çekilen nefesin ritmi, beklemenin ahlâkı, sabrın gündelik emeğidir.

Dilek Şenocak Hanım’ın torunu dünyaya geldi; o, ilk ağlayışı telefondan dinlerken gözyaşını içine akıttı. Mustafa Şimşek, Muhammet Hakan’ın nikâhına katılamadı; salonda bir sandalye boş kaldı, bir tebessüm eksikti. Kimi arkadaşlarımız hasta anne-babasından helallik alıp Filo’ya koştu; çantaya konulan ilaç saatleri, evde kalan dua defterleri, kapıya asılı “dönünce arayın” notları… Ve daha nice hikâyeler… Bu hikâyeler, Filo’daki aktivistlerden çok, ardında bıraktıkları ailelerin, yani bekleyenlerin, sabredenlerin, bir aydır aşamadığımız Akdeniz’i duaya açılan avuçlarına sessizce sığdıranların hikâyeleridir.

Sizlerin bu metaneti ve desteği olmasaydı, bizim denizin ortasındaki bu kararlılığımız eksik kalırdı. Gücümüz, sadece kendi inancımızdan değil, sizlerin arkamızda duran o sarsılmaz sevginizden ve sabrınızdan geliyor. Hakkınızı helal edin. Bu sefer, sadece Gazze için değil, sizlerin o güzel yürekleri için de tamamına erecek.

Ve şimdi, son 24 saate girerken… Ufuk çizgisine baktığımızda artık sadece denizi değil, bir hayali, bir hedefi, yıllardır süren bir zulmün son bulma ihtimalini görüyoruz. Bu tekneler, sadece insan ve yardım malzemesi taşımıyor; bu tekneler, sessizliğe gömülmüş bir dünyaya karşı insanlığın itirazını taşıyor. Bu tekneler, unutulmuş bir halka verilmiş bir sözü taşıyor. Perşembe günü bu denizde ne olacağını bilmiyoruz. Ama bildiğimiz bir şey var: Ya Gazze’nin limanında bir bayram sabahı başlayacak ya da dünyanın vicdanı, bir kez daha bu sularda karaya vuracak. Biz her ikisine de hazırız.