İçi boş hayaller zaman kaybettirir

Ders çalışmayıp, ödevlerini yapmayan öğrencinin sınav günü beklentisi ‘Yanıtını bildiğini varsaydığı soruların çıkmasıdır.’ Beşiktaş’ın ki de o misaldi. Geçen sezondan bu sezona ciddi bir oyun mirası devredemediği aşikarken ilk maçta da sezon başı dersine yeterince çalışmadığı su yüzüne vurmuştu. Bu maçta ise ilk golü yiyene kadar Solskjaer’in ‘İlk golü atma’ umudunu taşıyan tek olumlu hamlesi yoktu Beşiktaşlı oyuncuların. Gol arayışları da ağırlıklı olarak Tammy Abraham’a hedeflenen yüksek toplardı ki, tahmin edilebileceği gibi düzenli Shakhtar savunması arasında sonuçsuzluğa mahkumdular. Maçın ilk 20 dakikası hariç Beşiktaş ilk maça göre topla daha haşır neşir görünse bile verimsizlik konusunda değişen pek bir şey yoktu. Arda Turan takımı kimi zaman set hücumlarını kendi kalecilerine dönecek kadar sabırla tekrarlarken topu sükunet içinde gezdirip Beşiktaş savunmasını her defasında hareket etmeye zorladı. Orada oluşan boşluklar da atacakları goller için yetti de arttı bile. Geçmiş yıllara göre sezon başında çok ağır hareket eden bir Beşiktaş’a şahitlik ediyoruz.

Krize doğru...

Yabancı teknik direktörler bağlamında ele alırsak bu durumu ne Valerian İsmail ne de Giovanni Van Bronckhorst takımlarında görmüştük. Nice zamandır tribülanstan çıkamayan, çıkış yolunu klasikleşmiş ‘Transferci politikalarda’ arayan Beşiktaş’ta başta Solskjaer olmak üzere idari ve teknik kadro sorunların nedenlerini tüm berraklığıyla kendi kamuoyuna açıklamak zorunda. Yoksa gittikçe krize evrilecek gibi görünen bu durumdan çıkış zor görünüyor. Günü kurtaracak transfer vaatleri ya da ‘Sonraki maçları kazanacağız’ gibi içi boş ham hayallerle sadece zaman kaybedilir. Ne hocayı değiştirmek çözümdür ne de yeni oyuncular getirmek. Çözüm bellenen her şey bu ortamda buharlaşır. İşin başlangıç noktası, bu ‘Oyunsuzluk sorununun’ sahici bir özeleştirisinden geçmektedir.