Narsisizm gözüyle Hitler, Putin ve Trump ı inceledi! İşte 3 lideri birleştiren hikaye Sözcü Gazetesi

Zamanla ve özellikle kontrol ve hakimiyeti ödüllendiren ortamlarda, bu savunmalar sağlamlaşabilir. İmajın, otoritenin veya onayın sürekli olarak değerli olduğu ortamlarda (siyaset gibi), reaktif narsisizm kişilikte sabit bir rol üstlenebilir.

forbes'te yer alan Frontiers in Psychology dergisinde Mayıs 2025'te yayımlanan bir araştırma, "narsistik siyasi liderlik" olarak adlandırdığı şeyin erken yaşam kökenlerini keşfetmeyi amaçlıyordu. Adolf Hitler, Vladimir Putin ve Donald Trump vakaları aracılığıyla araştırma, belirli çocukluk dinamiklerinin güç takıntılı liderlik tarzları için psikolojik temelleri nasıl oluşturabileceğini inceliyor.

Sonucunda vaka deneklerinin çocukluklarında tekrar eden dört gelişimsel temayı tanımlıyor:

Otoriter, cezalandırıcı bir baba
Şımartan veya duygusal olarak telafi eden bir anne
Erken travma veya duygusal terk edilme
Yüksek, gerçekçi olmayan beklentiler veya baskı

Aşağıda, bu kalıpların Hitler, Putin ve Trump'ın hayatlarında nasıl ortaya çıktığını ve bunların liderlik tarzlarını nasıl şekillendirmiş olabileceğini inceliyor.

Adolf Hitler'in çocukluğu, kırbaç darbesi yaratan duygusal ikiliklerle damgalandı. Babası Alois Hitler otoriterdi ve fiziksel cezaya eğilimliydi: mutlak itaat talep etti ve çok az sevgi gösterdi.

Alice Miller'ınkiler de dahil olmak üzere tarihi anlatımlar , korkuyla yönetilen bir haneyi anlatır. Genç Adolf'un düzenli olarak dövüldüğü ve sert bir şekilde disiplin altına alındığı bildirilmektedir.

Tam tersine, annesi Klara ona çok düşkündü. Adolf'tan önce üç çocuğunu kaybetmişti ve ona karşı yoğun bir korumacı ve duygusal olarak bağımlıydı. 

Araştırmadaki psikologlar Hitler'i bir "yedek çocuğun" özü olarak tanımlıyor: bilinçsizce ölen kardeşlerinin bıraktığı boşluğu doldurmakla görevlendirilmişti. Klara'nın gözünde, hayatta kalmak, başarılı olmak ve ailenin acısını telafi etmek zorunda olan çocuk o olabilirdi.

Bu karşıtlık — aşağılayıcı, eleştirel bir baba ile hayranlık duyan, idealize eden bir anne arasında — Hitler'in gelişmekte olan benlik duygusunu parçalamış olabilir. Bir yandan, Hitler'in babası ona derin bir güçsüzlük, korku ve öfke duygusu aşıladı. Diğer yandan, annesi ona büyüklük, hak sahibi olma ve özel olma duygusu aşıladı. 

Psikologlar bu iç çelişkinin, kırılgan bir öz değerin abartılı üstünlük fantezileriyle desteklendiği tepkisel narsisizme yol açabileceğini savunuyor.

İktidara yükselişinde bu yaralar felaketle sonuçlandı. Hitler kendini yalakalarla çevreledi, muhaliflere karşı sıfır tolerans gösterdi ve sarsılmaz sadakat talep etti. 

Psikolog, onun "kronik narsistik öfke" olarak adlandırılan, erken dönem psikolojik travmalardan kaynaklanan öfke örüntüsünün, bütün hissetmek için egemenlik kurmaya yönelen derinden yaralı bir kişilikle tutarlı olduğunu ileri sürüyor.

Vladimir Putin'in erken yaşamı, Hitler'inkiyle aynı duygusal temaların çoğunu yansıtıyordu. 1952'de savaş sonrası Leningrad'da (şimdiki St. Petersburg) doğdu ve kayıpla yara almış bir aileye katıldı. Hitler'inki gibi, onun ebeveynleri de ondan önce iki oğullarını kaybetmişti.

Yaralı bir savaş gazisi olan babasının sert, duygusal olarak mesafeli ve fiziksel tacizde bulunduğu bildirildi. Annesi ise, aksine, sıcaklık ve tesellinin birkaç kaynağından biriydi.

Hitler'de olduğu gibi, soğuk bir baba ve besleyici bir annenin bu dengeleyici dinamiği (bir kez daha "yedek çocuk" statüsüyle birleştiğinde), analizin özünü oluşturdu.

Putin de yoksulluk içinde büyüdü. Savaşın ve zorlukların kalıntılarıyla çevriliydi: hakimiyetin ve sertliğin ona iyi hizmet ettiği zorlu bir mahalle . Güç ve hayatta kalma hakkındaki bu erken dersler, ona her zaman yenilmez görünme ihtiyacını aşılamış olabilir.

Putin, aşırı erkeksi hünerlerin sahnelenen gösterileriyle bilinir: derin deniz dalışı, avcılık, ata binme, judo, vahşi doğada çıplak göğüslü maceralar. Psikolog bunları telafi edici davranışlar olarak yorumlar - çocukken derinden özlemini çektiği türden bir hakimiyeti yansıtma girişimleri.

Psikoloh siyasi üslubunun da buna benzediğini söylüyor: Medya üzerinde sıkı bir denetim, muhalif görüşlere karşı hoşgörüsüzlük ve iddialı bir dış politika.

Psikologlara göre bunlar duygusal güvensizlik üzerine kurulu tepkisel narsisizmin ayırt edici özellikleridir: "Putin'in siyasi tarzı, onun tuhaf psikolojik kimyasının doğrudan sonucudur. Başka bir deyişle, Putin'in liderliği de narsisistik bir siyasi liderliktir ve ebeveynlerinden bağımsız olarak değerlendirilemez."

Donald Trump'ın yetiştirilme tarzı , Amerikan kapitalizminin merceğinden süzülse de, benzer psikolojik özellikleri paylaşıyor. 1946'da Queens, New York'ta doğdu, güç ve başarının her şey olduğu bir evde büyüdü.

Babası Fred Trump, oldukça başarılı bir emlak kralıydı: talepkar, duygusal olarak mesafeli ve sadece başarıya odaklanmıştı. Trump, onu "sert" bir adam olarak tanımladı. Annesi Mary'nin şefkatli olduğu ancak sık sık hasta olduğu bildirildi; bu, gelişiminin önemli aşamalarında onu büyük ölçüde duygusal olarak uzak tuttu.

Donald, 13 yaşındayken babasının "kaba" olarak gördüğü davranışlara tepki olarak aldığı disiplin kararıyla aniden askeri okula gönderildi .

Trump bunu kamuoyuna biçimlendirici bir deneyim olarak çerçeveledi, ancak araştırmada bunu sembolik bir reddedilme olarak görüyor. Araştırmadaki psikologun sözleriyle, "Bu, gözden düşmek, kardeşleri ve kız kardeşleri aile lükslerinin tadını çıkarmaya devam ederken aniden cennetten kovulmak anlamına geliyordu."

Trump'ın ağabeyi Fred Jr. alkolizmle mücadele etti ve genç yaşta öldü; Trump'ın kendisi de bunun kendisini ne kadar derinden etkilediğini kabul etti. Bu algılanan başarısızlık (ve sonuçları) bir aile mesajını güçlendirmiş olabilir: başarı, sevgiye veya değere giden tek yoldur.

Psikolog bu duygusal temaları bugün siyasi arenada görüyor olabileceğimizi savunuyor. 

Trump'ın mitingleri, kışkırtıcı dili, eleştiriye karşı hassaslığı, kalabalık büyüklüğü ve medya kapsamına olan takıntısı — psikolog bunların savunmacı büyüklük tarafından yönlendirilen bir kişiliğin belirtileri olduğunu öne sürüyor. 

Trump'ın hayranlık talep ettiğine ve muhtemelen her türlü küçümsemeyi varoluşsal bir tehdit olarak yorumladığına inanıyor.