Çocuklarınıza asla bu 5 cümleyi kullanmayın! Özgüvenleri yerle bir oluyor Sözcü Gazetesi

Tüm anne babalar çocuklarının mutlu, sağlıklı ve başarılı bireyler olmalarını ister. Ancak en iyi niyetlerle bile, farkında olmadan söylenen bazı sözler çocukların kırılgan dünyasında telafisi zor izler bırakabiliyor. 
Psikologlara göre, özellikle öfke, yorgunluk ya da stres anlarında ağızdan çıkan bazı cümleler, çocukların öz saygısını zedeleyip hayat boyu sürecek duygusal yaralar açabiliyor.

Bir çocuğun kendisiyle, çevresiyle ve dünya ile kurduğu bağı büyük ölçüde ebeveynlerinden duyduklarına göre şekillenir. İşte, uzmanlara göre çocuklara asla söylenmemesi gereken beş tehlikeli cümle ve nedenleri:

1. “Neden ağlıyorsun?"

Bu tür cümleler çocuğun duygularını önemsizleştirir. Her ne kadar durum yetişkine basit görünse de, çocuk için derin bir anlam taşıyor olabilir. Sürekli bastırılan duygular, ilerleyen yaşlarda ifade sorunlarına, empati eksikliğine ve zayıf duygusal zekaya neden olabilir.

2. “Hiçbir şeyi doğru yapamıyorsun.”

Yıkıcı eleştiriler çocuğun özgüvenini yerle bir eder. Böyle cümleler, çocuğun davranışlarını değil doğrudan karakterini hedef alır. Sonuç olarak çocuk, yetersizlik hissiyle büyür; yenilikten kaçar, risk almaktan korkar ve başarısız olma kaygısıyla yaşar.

3. “Keşke sen de onun gibi olsaydın.”

Kıyaslama, çocukların ruh sağlığı üzerinde en zararlı etkilere sahip tutumlardan biridir. Bu tür sözler kıskançlık, utanma, agresyon ve değersizlik duygusu yaratır. Çocuk, sevgiyi hak etmek için “başkası gibi” olması gerektiğine inanmaya başlar.

4. “Git buradan, seni görmek istemiyorum.”

Öfke anında sarf edilen bu cümle, çocukta terk edilme ve sevilmeme korkusu yaratır. Ebeveynin sevgisini kaybetme düşüncesi, çocukta derin bir kaygı ve suçluluk hissine yol açar. Bu, uzun vadede duygusal bağ kurmakta zorlanan bireyler ortaya çıkarabilir.

5. “Senin yüzünden hayatım mahvoldu.”

Bu cümle, ebeveynin kendi yaşam sorumluluğunu çocuğa yüklediği en toksik ifadelerdendir. Hem ağır bir suçluluk duygusu hem de büyük bir kırgınlık yaratır. Çocuk, kendi varlığını bir “yük” olarak görmeye başlar ve bu, öz değeri ciddi şekilde sarsar.