‘Hayatın içinde hep büyük bir mücadelem vardı’

Hamileliğin 6’ncı ayında... Göbeği açık bir tişört ve bol bir etek giymiş. Yüzüne hamileliğin ve bebeğinin ışıltısı yansımış, güzelliğine güzellik katılmış. Çok heyecanlı, aralarda hamileliğin etkisiyle duygusallaşabiliyor. Bazen de neşesi artıyor, aslında birçok duyguyu bir arada yaşıyor. Ve başlıyor anlatmaya...

◊ İrem hoşgeldin... Hamilelikle cildin daha da parlamış, sen de bebek gibi olmuşsun.

Hoşbulduk Hakan ama bugün sadece İrem olarak değil, kızımla birlikte geldik. Bu da onun aslında ilk röportajı (gülüyor).

◊ Şahane! O da hoşgeldi aramıza. İsim düşündün mü?

Konacak ismin anlamının insana çok büyük şeyler yüklediğini düşünüyorum.O yüzden her şey çok daha zorlaşıyor. Sana güzel gibi gelen bir ismin anlamı o kadar hoş olmayabiliyor ya da bazı isimlerle çocuğa çok büyük bir ağırlık binecekmiş gibi geliyor. Üç ay daha var, herhalde bulurum.

◊ Biraz evliliğe gelsek... İşletmeci Ural Kaspar’la 28 Ekim’de evlendiniz. Sen çok anlatmadın ama nasıl tanıştınız?

Biz aynı semtte oturmamıza rağmen neredeyse 10 küsur yıldır hiçbir şekilde denk gelmemişiz.

◊ Nereden biliyorsun, belki aynı kafede falan oturmuşsunuzdur...

Ural sokakta yürürken fark
edilmeyecek biri değil. 2 metre
4 santim, dövmeli... Demek ki kaderimizde öyle bir şey yokmuş... İki sene önce tanıştık.

◊ Nasıl tanıştınız?

Bizim orada bir kulüpte karşılaştık. Orada görünce de aslında çok beğendim. Sonra üstüne içki döktüm.

◊ Bilerek mi?

Hayır canım (gülüyor). Yanlışlıkla oldu. Biraz sakarım, masayı devirdim. Yandaki masalara da sıçradı, ben o panikle sadece bir masadan özür dilemişim.

◊ Ee, orada kaldı mı?

Onu bir arkadaşıma anlattım. O da Ural’ın fotoğrafını gösterdi, “Bahsettiğin bu çocuk olabilir mi” dedi. “Evet” dedim ve bir baktım bana mesaj atmış, “Üzerime içki döktün, keşke özür dileseydin” yazmış... Biz öyle konuşmaya başladık. Sonra da her şey evliliğe doğru hızlı bir şekilde ilerledi.

◊ Genelde ünlüler dünyasında bir ilişki başladığında şu sırayla haberler çıkıyor: “Ne zaman evlenecekler”, “Ne zaman çocuk olacak”, “Boşanıyorlar mı?” Sizde de böyle şeyler yaşandı...

Biz evlendik, ertesi gün boşanma haberimiz çıktı.

◊ Bunlara artık alıştın mı?

Sosyal medya ve insanların bu tarz şeylere tepkileri çok yüksek ve bu önüne geçilebilecek bir şey değil. 

◊ Peki, evlilik için imza atılınca hayatında ne değişiyor?

Bence birlikte yaşamaktan çok farklı, artık “En fazla eşyalarımı toplar giderim” gibi bir şeyin yok. Başka bir sorumluluğun var. Bir kere aynı evin içindesin ve sözler verilmiş. Aslında aynı evde, farklı iki karakterin biraz iktidar savaşına dönüyor. Çok zor bir şey. Bir anda kurallarınız altüst oluyor. Bu süreci yürütmeye çalışıyorsun. Evlilik hem eğlenceli hem de sabit ilerleyen bir durumu yok. Hep dalgalı.

◊ Evlendikten sonra eşinde en çok hayran kaldığın şey ne oldu?

Sevgi dolu oluşuna hayran kaldım. Duygularını dışarıdan çok ifade etmiyormuş gibi görünüyor ama aslında öyle değil. Çok merhametli oluşunu da çok seviyorum.

◊ Aşkını nasıl anlatırsın?

Her şey hayatımızda çok hızlı
bir şekilde ilerliyor. İyi ki öyle. Çünkü bu yolu beraber öğreniyoruz, yanımda olduğu ve beni bu kadar çok sevdiği için ona çok teşekkür ederim.

‘Bütün duyguları aynı anda hissettim’

◊ Anne olacağını ilk öğrendiğin zamanı hatırlıyor musun?

3 aylıkken öğrendim.

◊ Hiç hissetmedin mi ya da şüphelenmedin mi o zamana kadar?

İki ay boyunca regl olmaya devam ettiğim için açıkçası anlamadım. Bir de o sırada taşınma işimiz vardı. Yorgunluğumun tamamen o sebepten olduğunu düşündüm. Normalde de beni bir şeyin kokusu bile öğürtebilir. O yüzden öğürmelerden de şüphelenmedim. 3’üncü ay içinde mide bulantım başka bir evreye geçti ve ciddileşti. Eczaneden bir test aldım ve hamile olduğumu öğrendim.

◊ İlk tepkin ne oldu?

Çok mutlu oldum, aslında bütün duyguları aynı anda hissettim. Bu çok planlanabilecek bir şey de değil. Mucizevi bir şey. O gelmek istedi, biz de “Ailemize ve bizim hayatımıza hoşgeldin” dedik.

◊ Hamile olduğunu öğrendikten sonra korkuların mı yoksa umutların mı arttı?

Şu an çok nötrüm. Dünyada olumsuz bir süreç var. Ben de bazı şeylere kendimi kapattım. Odaklandığım tek şey, çocuğumun sağlıklı bir şekilde dünyaya gelmesi. Şu an kimseyi dinlemek de istemiyorum. Karşımdakinin derdini çok içselleştirip olumsuz bir yerden etkilenebiliyorum. 

◊ Kariyerinde güçlü kadın karakterleri ve anneleri canlandırdın. Bu roller sana bu süreçte fayda sağladı mı?

Aslında çocuklar bana çok da uzak değildi. Hatta canlandırdığım karakterler belki de beni biraz bu sürece hazırlamış olabilir. Her zaman çocukları çok sevdim. Ailede de annem erken bir yaşta evlendiği için biz kuzenlerimden büyük kaldık. Onlar doğduğunda benim çocuklarımmış gibiydi. Hep anaç bir tarafım oldu. Belki henüz çocuğum doğmadığı için böyle anlatıyorum. Belki çok daha evhamlı birine dönüşeceğim, bilmiyorum.

◊ Doğumdan sonra genelde kadın oyunculara “Artık oynayacak mı ya da
oynamayı düşünüyor mu” derler ya... Buna yorumun ne?

Sağlıklı olursa çok daha kısa sürede bir işe girmeyi istiyorum. Anne olmak bir engel değil ki. Çok fazla anne olup bir yandan çalışan meslektaşım var. Bu sadece başlıklara sıkıştırılmış bir laf, aslında gerçek değil.

‘Hiçbir şey uzaktan göründüğü gibi değil’

◊ 35 yaşındasın. 13 senedir oyunculuk yapıyorsun. Bu süre içinde hayat seni en çok ne zaman zorladı ve ne zaman şükrettirdi?

Hayat hep zorlukların içinde şükrettirdi bana. İstanbul’a ilk geldiğim zamanlar benim için çok zordu. Çünkü her şeye sıfırdan başlıyorsun, bilmediğin bir ortamdasın, kendini göstermeye çalışıyorsun. 

◊ Hayat içinde sana “O eski ben değilim” dedirten şey ne oldu?

Heyecan belki... 20’li yaşlarımdaki heyecan şu an tam olarak yok. İş hayatınla ya da kendinle alakalı umutsuzlukların oluyor. Sonra dönüp baktığında “Ya, eskiden ne kadar heyecanlıymışım bazı şeyler için” diyorsun. Sanırım artık o kadar heyecanlı değilim. Belki de kendimde kaybettiğim ve bulmam gereken şey o heyecan.

◊ Seninki savaştığın mı yoksa akışta geçen mi bir hayat hikâyesi?

Benimki savaştığım bir hayattı. Hayatın içinde hep büyük bir mücadelem vardı. Mesela çektiğim iş iptal oldu, “Oh ya, tam istediğim gibi bir şey oluyor” dediğim noktada başka bir sorun çıktı. Belki de o yıllar benim zamanım değildi.

◊ Fiziksel ya da psikolojik... Bütün bu süreçlerde baskı yaşadığın, tacize maruz kaldığın oldu mu?

Hangisini anlatsam! Hiçbir şey öyle uzaktan göründüğü gibi değil. Fiziksel şeyler yaşamadım, eğer yaşasaydım karşılığını verirdim diye düşünüyorum. Psikolojik olarak çok şeyler oldu. Kadınlar her meslekte erkeklere göre daha çok mobbing görüyor. Bir erkeğin yaptığı şey normalize edilebiliyor. Ama bir kadın yaptığında “Bak görüyor musun, alttan alamadı”, “Bu da kafayı yedi” gibi şeyler söylenebiliyor. Hep senden bir şey bekleniyor, “İdare et” deniyor. Neden idare ediyorum? Ben ailemi ya da sevdiğim insanı bazen idare edemiyorum. Neden iş arkadaşımı idare etmeye çalışıyorum?

“Seyirciye ‘Benim kabul ettiğim iş bu değildi’ diyemiyorsun”

◊ 13 yılda kendi mesleğine dair en şikâyet ettiğin şey ne?

Dizi süreleri çok uzun. Senarist ne kadar bir hikâyeye bağlı olmaya çalışsa da bir şekilde yayımlanmaya başladıktan sonra bir yerde herkesin fikirleri devreye girmeye başlıyor. Senariste de fikirler geliyor. Birçok şey kafasında hayal ettiğinden ve sana anlattığı o hikâyeden uzaklaşıyor. Bu sefer senin tamam dediğin iş bambaşka bir şeye dönüyor. Seyirciye dönüp de “Bir dakika, altyazıyla geçebilir miyiz? Benim kabul ettiğim şey bu değildi” diyemiyorsun. Ve şöyle deniyor: “Sen bu işe nasıl evet dedin?” Ben buna evet demedim arkadaşlar. Ben aslında o kadar başka bir işe evet dedimki... Ve inanın, aslında kamera arkasında çok mücadele etmeye çalıştım öyle çekmemek için. Ama maalesef bizim iş öyle bir iş değil.

◊ Umudun kırılıyor mu?

Umudum kırılmıyor ama şöyle şeyler oluyor... Bu işten anlayan biriyim. Bir fikir beyan ederken, “Ben böyle bir şeyde oynamak istemiyorum” derken, bunu kapris ya da şımarıklıktan söylemiyorum. Senarist mesela o iş için 28 farklı karakterin gidişatını, yolunu, bir sonraki bölümün evresini tasarlayarak çalışıyor. Ama ben tek kendi karakterime kafa yoruyorum. Dolayısıyla aslında sana tek bir kişinin penceresinden “Bir saniye, eğer bunu yaparsak bence böyle bir hataya sürükleniyor olabiliriz” gibi şeyler söylemeye çalışıyorum. Ama dinlenmeyince sadece kendi işime odaklanayım diyorum ve söylediğin şeyin gerçekleşmediğini görmek de bir hayal kırıklığı yaratıyor. Sonra bir şeyleri fark edip onunla ilgili düzeltmeye gidildiğinde de “Ben demiştim” diyorsun ama iş işten geçmiş oluyor. Ve sonra başka bir işte yine bunu yaşarsan yine durmuyorsun, mücadele etmek istiyorsun, bence bu işin temelinde o mücadele yatıyor.