Ne filmi çekildi ne de romanı yazıldı: İkinci dünya savaşının gizlenen trajedisi

I. Dünya Savaşı’nın bitiminden itibaren, hem ABD hem Japonya, yeni bir büyük savaş çıkarsa sonucunun Batı Pasifik’te belirleneceğine emindi. Muhtemel sahne, Filipin Denizi’nde yer alan Saipán Adası olacaktı. Bu varsayım doğrultusunda iki ülke de stratejilerini savaş öncesi ve sonrası buna göre planladı. Ve o an Haziran 1944’te geldi.

Tarihçi Craig L. Symonds, La Segunda Guerra Mundial en el mar (Denizde II. Dünya Savaşı, 2019) adlı kitabında bu eşzamanlı çıkarmayı şöyle açıklıyordu:

“Müttefiklerin yalnızca dokuz günlük farkla, dünyanın iki zıt noktasında iki büyük çıkarmayı organize edebilmesi, savaşın küresel karakterini ve aynı zamanda Müttefiklerin kaynaklarının büyüklüğünü vurguluyordu.”

Japon Amiral Soemu Toyoda ise 1944 yazında Mariana Adaları’na saldırılması hâlinde izlenecek stratejiyi şöyle özetledi:

“Tek bir darbeyle düşman kuvvetlerinin merkezini yok ederek hedeflerimize ulaşmalıyız.”
Saipán, Mariana takımadalarının en büyük ve Japonya’ya en yakın adasıydı. ABD’nin saldırı kararı iki nedene dayanıyordu:

1941’de Japonya tarafından işgal edilmeden önce kendilerine ait olan Guam’ı geri almak,
Ve buradan B-29 Superfortress bombardıman uçaklarıyla Tokyo’ya ulaşabilmek.
Üstelik adalardan üçü, büyük askerî üsler kurmaya elverişli boyuttaydı.

İkinci “Normandiya Günü”

ABD kuvvetlerinin toplanması, Normandiya çıkarmasının hazırlıklarıyla aynı zamana denk geldi. Bu nedenle tarihçiler bu olayı “Haziran ayının ikinci D Günü” olarak anıyor.
Symonds’a göre:

“Ateş gücü bakımından Saipán çıkarmasında kullanılan donanma, Normandiya’ya gönderilenden bile büyüktü.”

Filoda 15 uçak gemisi, 7 zırhlı, 11 kruvazör, 86 muhrip ve 56 çıkarma gemisi vardı. Toplamda 127.571 asker ve deniz piyadesi, Amiral Raymond Spruance’ın komutasındaydı.

Yola çıkan Amerikan deniz piyadelerine morallerini yükseltmek için megafondan bir anons yapıldı:

“Dikkat! Fransa işgali başladı. Müttefik Karargâhı, çıkarmaların şu ana dek başarılı geçtiğini açıkladı. Hepsi bu.”

Bu haber gemilerde büyük alkışla karşılandı — herkes Japon İmparatorluk Donanması’nın hâlâ dünyanın en güçlü üçüncü filosu olduğunu bilse de.

Japonya’da korku politikası ve “zorla intiharlar”

Japonya ise tam tersi bir strateji izledi. Halkına cesaret aşılamak yerine korku ve umutsuzluk yaydı. ABD istilası başladığında, ilk toplu intihar dalgası patlak verdi.

Ertesi gün gazete manşetlerinde şu ifadeler yer aldı:

“Amerikalılar Saipán’a çıktı.”

Amiral Nimitz’in açıklamasında, çıkarma kuvvetlerinin ağır topçu desteğinde karaya çıktığı ve kayıpların az olduğu belirtiliyordu.

Fakat birkaç gün içinde, intiharlar korkunç boyutlara ulaştı. Tarihçiler buna “zorunlu intiharlar” adını verdi; çünkü Japon ordusu sivillere, Amerikalıların adaya çıkar çıkmaz kadınlara tecavüz edeceğini ve herkesi işkenceyle öldüreceğini söylemişti..

Ayrıca, Bushido (savaşçı onur yasası) anlayışı yüzünden, askerlerin “banzai saldırıları”  (dalgalar hâlinde intihar saldırıları) düzenlediği bir dönemde, sivillerin teslim olması büyük bir utanç sayılıyordu.

Bu yüzden, “utanç yerine ölüm” fikri hızla yayıldı. Japon askerler adadaki köylere silahlı gruplarla gidip, halkı intihara teşvik etti, direnenleri tehdit etti veya dövdü. Birçok aile, Marpi Point kayalıklarının kenarına kadar yürüyüp topluca kendini uçuruma attı.

Kanlı günler ve komutanların intiharları

İlk karaya çıkan birlikler, 2. ve 4. Amerikan Piyade Tümenleriydi. Her santimetre için çarpıştılar; Japon askerleri ise teslim olmaktansa ölmeyi tercih etti.

6 Temmuz’da Amiral Nagumo intihar etti, dört gün sonra General Yoshitsugu Saitō harakiri yaptı.

Subaylar, askerlerine “Amerikalılar sizi yakalarsa işkenceyle öldürür” diyerek onları da intihara teşvik ediyordu.

9 Temmuz’da, en trajik olay yaşandı:

Binlerce Japon, Marpi Point uçurumlarından denize doğru atladı.

İlk atlayanlar annelerinin elleriyle fırlatılan çocuklardı, ardından anneler ve diğer aile üyeleri geldi.

Bazı askerler, yaralı halde kaya çıkıntılarına asılı kalan insanların acı dolu çığlıklarını susturmak için onları vurdu.

Ancak bu da son değildi. Atlamayı reddeden siviller, Japon askerleri tarafından evlerine kapatılıp el bombasıyla öldürüldü. Bebekler bile dışarı çıkarılmadı. Ada halkının neredeyse tamamı yok edildi; hatta bazı cellatlar da intihar etti.

Guy Gabaldon: Saipán’ın flütçüsü

Yine de bazı Amerikalılar, intiharları önlemeye çalıştı. Bunlardan biri, “Saipán’ın Flütçüsü” lakaplı asker Guy Gabaldon’du.

Japonca bilen Gabaldon, tek başına adayı keşfe çıkar, emirleri çiğneyerek her gün onlarca Japonu teslim olmaya ikna ederdi. “Amerikalılar canavar değil” diyerek 1.000’den fazla kişiyi kurtardı. Ama bu, nadir bir istisnaydı.

“İntihar Uçurumu” ve savaşın sonu

Saipán’da ölen yaklaşık 30.000 Japon’un 9.000’den fazlasının intihar ettiği tahmin ediliyor.
İki nokta özellikle biliniyor:

Laderan Banadero (İntihar Uçurumu) – 220 metrelik dik bir kayalık, denize uzanıyor. 1944’te orada binlerce ceset görüldü.

Banzai Cliff (Banzai Uçurumu) – Aynı bölgede, doğrudan denize açılan kayalık. Buradan atlayanlardan bazıları ölmedi, ABD gemileri tarafından kurtarıldı.

Ada 9 Temmuz 1944’te tamamen ele geçirildi; ardından Guam ve Tinian adaları Ağustos’ta alındı.

ABD, Tinian’da dev bir havaalanı inşa etti — buradan havalanan B-29 uçakları, Japonya’nın şehirlerini ve ardından Hiroşima ile Nagazaki’ye atom bombalarını taşıdı.

26 Temmuz’da, Başkan Franklin D. Roosevelt, Baltimore adlı kruvazörle Pearl Harbor limanına girerken ABD’nin Pasifik’te tam hâkimiyeti artık kesindi.

Japonya’nın teslim olması an meselesiydi.