O hastalıklara sahip kişilerde depresyon riski 2 kat daha fazla Sözcü Gazetesi

BMJ Mental Health dergisinde yer alan çalışmada, İngiltere genelinde yaklaşık 1,5 milyon kişi incelendi. Bunlardan yaklaşık 38 bini romatoid artrit, inflamatuar bağırsak hastalığı ve sedef hastalığı gibi otoimmün bir rahatsızlık taşıyordu.

Elde edilen sonuçlara göre, otoimmün hastalığı olan bireylerin depresyon, anksiyete ya da bipolar bozukluk gibi psikiyatrik sorunlara yakalanma olasılığı, diğer bireylere kıyasla neredeyse iki kat daha fazla. 

Bu kişilerin yüzde 29'una hayatlarının bir döneminde en az bir ruh sağlığı bozukluğu teşhisi konmuşken, bu oran otoimmün hastalığı olmayan bireylerde yüzde 18'de kaldı. Depresyon oranı yüzde 26, anksiyete yüzde 21 ve bipolar bozukluk ise yüzde 1 olarak kayıtlara geçti.

Araştırma, otoimmün rahatsızlığı olan bireylerin ebeveynlerinde de ruh sağlığı bozukluğu öyküsünün daha yaygın olduğunu gösteriyor. Cinsiyet farkı da dikkat çeken bulgular arasında yer aldı. 

Otoimmün hastalığı olan kadınların yüzde 32’si ruh sağlığı sorunları yaşadığını belirtirken, bu oran erkeklerde yüzde 21’de kaldı. Uzmanlara göre bu farkın nedeni; hormonlar, kromozomal yapı ve bağışıklık sistemiyle ilgili farklılıklardan kaynaklanıyor olabilir.

Araştırmanın başyazarı olan Edinburgh Üniversitesi Psikiyatri Bölüm Başkanı Dr. Daniel Smith, bu verilerin ruhsal ve fiziksel sağlık arasındaki güçlü bağlantıya ışık tuttuğunu vurguladı. Smith, “Pek çok psikiyatrist artık psikiyatrik bozuklukları sadece beyine özgü sorunlar olarak görmüyor” diyerek, bu tür hastalıkların tüm bedeni etkileyen rahatsızlıklar olduğunu ifade etti.

Araştırma bazı sınırlamalara da dikkat çekiyor. Katılımcıların yüzde 57’si kadın, yüzde 90’ı ise beyaz bireylerden oluşuyor. Ancak buna rağmen araştırmacılar, hekimlerin otoimmün hastalığı olan bireylerde, özellikle de kadınlarda, ruh sağlığı taramalarını düzenli olarak yapmalarını ve gerektiğinde erken müdahale etmelerini öneriyor. Smith, “Onları anlamak istiyorsak, tüm vücut perspektifinden bakmalıyız” diyerek yaklaşımın bütünsel olması gerektiğini vurguluyor.