‘Ben Z Kuşağı’nın bayrak tutanıyım’

Çakal’la bu ilk röportajımız. Asi bir havası var. Ama bir yanıyla da çok kibar ve yakışıklı. Star ışığı olduğu kesin. Dövmeleri birer tablo gibi, sayısını kendi de tam olarak bilmiyor. Onun için en önemlisi dedesinin sık sık söylediği ‘Sen de sağ ol’ lafının dövmesi. En anlamsız bulduğuysa 17 yaşındayken yaptırdığı, karnındaki doberman çizimi, “Ama ata benzetiliyor” diyor...

◊ Adın Emirhan, soyadın Çakal. Sana sohbet ederken hangisiyle hitap edeyim?

Nasıl rahat ediyorsan. Sence nasıl daha havalı duruyor?

◊ Çakal demek daha havalı...

Tamam, o zaman Çakal de.

◊ Seni hayranların ve Z Kuşağı yakından tanıyor ama hiç tanımayanlara Çakal’ı biraz anlatsana...

Sabahları emekli hayatı yaşıyorum ben.

◊ Nasıl yani?

Belli rutinlerim var. Uyanır, spora gider, köpeğimle takılırım. Genelde evimin içinde olurum, sabahları sıkıcı takılıyorum yani. Ama gece...

◊ Gece partiler mi başlıyor?

Aslında çok gece hayatım yok. Mekânlara takılıp oradan oraya gezmek yerine genelde misafirlerimi kendim ağırlamayı ve benim evimde takılmalarını daha çok tercih ediyorum. Yani geceleri serseri modunu açmıyorum, kendi konfor alanımda daha sosyal oluyorum.

◊ Yemek falan yapıyor musun?

Evet ama genelde şef çağırıyorum.

◊ Nasıl, eve şef mi geliyor?

Evet, arkadaşlarım eve gelecekse arada çağırırım. Mesela döneri ya da eti çok iyi yapan kim varsa, eve o geliyor gibi.

◊ Z Kuşağı için sosyal medya etkileşimleri, like’lar önemli. Hızlı sıkılıp pek umursamadıkları söyleniyor. Sen hangi özelliklerini taşıyorsun kuşağının?

Hepsini. Ben Z Kuşağı’nın bayrak tutanıyım. Hızlı sıkılırım, hızlı tüketirim. Çok hızlı severim, bir anda soğurum.

◊ 24 yaşındasın ve 18 yaşında tanınmaya başladın. Şöhret hayatında neleri değiştirdi?

Ben aslında hep kendimi ünlü olarak görüyordum.

◊ Nasıl yani?

Çocukluğumdan beri hep ünlü olacağımı düşünüp hissediyordum. Ama bunun nasıl, hangi yoldan olacağını bilmiyordum. O yüzden ortaokul, lise dönemimde hayatıma bulunduğum popülasyon tarafından tanınan biri olarak devam ettim. Aslında hafif hafif kendimi alıştırdım.

◊ Tanınmanın artı ve eksileri neler oldu?

Eski hayatımda özlediğim şey rahat rahat takılma. Yani, rezil bir şey yaptığında bir daha seni insanların görme ihtimalinin sıfır olduğu bir hayatı biraz daha özlüyorum. Şimdi her hareketime, konuştuğum herkese dikkat etmem gerekiyor. Çünkü bir yanlışınla her an gündem olabilirsin veya insanlar senin hakkında kötü bir fikre sahip olabilir. Yani şöhret olduğunda senin hakkında herkes bir fikir sahibi oluyor.

◊ O halde seninle ilgili edinilen en yanlış fikir ne oldu?

Şu an kendimi doğru tanıttığımı düşünüyorum. Keşke dediğim bir şey yok. Sürekli bir aksiyon da gerekiyor tabii. ‘Aksiyonsuz vizyon halüsinasyondur’ diye bir laf var, ben de şu an ürettiğim içerikler ve yaptığım şarkılarla insanlara kendimi tanıtıyorum.

◊ Tanınmak insanı yalnızlaştırıyor mu?

Yalnızlaştırıyor. İki senedir yalnızım ama şikâyetçi değilim. Ben yalnızlıktan güç buluyorum.

“Duşta Özcan Deniz’in ‘Bir Dudaktan’ını dinliyorum”

◊ Bir sinema filmi yaptın: ‘Sadece Bir An’. İyi gişe de yaptı. Oyunculuğu sevdin mi?

Bayağı sevdim. Oyunculuk yapmayı içimden istiyor, dışarıya vurmuyordum. Sonra gerçek oldu. Şimdi de yeni bir sinema filmi hakkında konuşuyoruz. Televizyon istemiyorum ama dijital bir proje isterim.

◊ Başka yeni neler var?

Tüm Türkiye’yi kapsayacak bir turnemiz başlıyor. Büyük prodüksiyonlu şov sahneleri üzerine çalışmaya başladık. İzleyenlerin sadece telefonla bir şeyler çekmek yerine
“Bize bir şey yaşattı” demesi hedefim.

◊ Serdar Ortaç’la ‘Göçebe’ isimli bir düet çıkardınız. Serdar Ortaç dinler miydin?

Tabii, bir sürü şarkısını ezbere biliyorum. Türkiye’de çok büyük işlere imza atmış, herkesin ezbere bildiği eserler bırakmış biri.

◊ Düet fikri nasıl çıktı?

Onunla bir şeyler yapma fikri iki sene önce çıkmıştı. ‘Şeytan’ şarkısını yapacaktık. Sonra araya başka işler girdi. Serdar Abi’yle tekrar bir araya gelip sıfır, daha önce hiç duyulmamış bir şarkının dinleyicinin daha hoşuna gideceğini düşündük.

◊ Pop müzikle aran nasıl?

Pop müzikle aram iyi. Genelde 2000-2010 yıllarının pop şarkılarını seviyorum. Göksel’in, Hande Yener’in dinlediğim şarkıları var. Serdar Ortaç’ı seviyorum. TikTok’ta patladığı için gördüm, Özcan Deniz’in ‘Bir Dudaktan’ şarkısı acayip güzelmiş. Çok alakasız ama duş alırken dinliyorum. Onun haricinde Ajda Pekkan, Sezen Aksu da çok dinlerim.

‘YARAMAZ, UYUMSUZ BİR ÖĞRENCİYDİM’

◊ Bursa doğumlusun. Nasıl bir evde büyüdün?

Bursa, Osmangazi doğumluyum. Babam tekstille uğraşıyor, bizi büyütürken küçük bir konfeksiyonu vardı. Bebek giyimle uğraşıyordu. Annem el sanatları öğretmeni. Kız kardeşim var.

◊ 16 yaşında Eskişehir’e gitmişsin. Liseyi bitirince mi gittin?

Ben liseyi bitirmedim. Lise 2’ye kadar 6 okul falan değiştirdim. Uyumsuz bir öğrenciydim; yaramazlıktan, kendi kafama göre hareket etmekten...

◊ Ailen ne diyordu?

Babam okumamı çok istiyordu, kızıyordu ama ne kadar yaramaz olsam da ailemle aram hiç kötü olmadı, hep destekçimdiler.

◊ Sonra ne oldu?

Okulda umutsuz bir vakaydım. Çok okul değiştirince açık öğretime başladım. O dönem babama “Okulu bitiremiyorum, kötü arkadaşlarım var. Benim Eskişehir’e gitmem lazım, orada üniversiteye geçmek için bitireceğim, sonra da Erasmus’a gideceğim, dershaneye yazdır beni” dedim. Başta “Olmaz” dedi ama sonra gittim ve hikâyem başladı.

◊ Orada mı müzikle tanıştın?

Evet ama önce 17 yaşımda inanılmaz bir başarı yakaladım.

◊ Nasıl?

Bitpazarından ya da sosyete pazarından kıyafet alıp satma işine başladım. Boş zamanlarda İstanbul’a geliyordum. 3, 5, 10 liraya kıyafetler alıyor, Instagram’da satıyordum. Haftalık 5-10 bin lira arası kazanıyordum, o dönem için iyi paraydı. 10 kişilik bir ekibim oluştu. Pandemi başlayınca bütün kargolar kapandı. Son paramla bir şey yapmam gerekiyordu. Bir arkadaşım müzikle ilgilendiği için hep beraber stüdyoda bulunduğumuz bir ortamda bir şeyler denedik, beğenildi. Son paramla solo bir şarkı yaptım. 1,5 milyon izlendi. “İstanbul’a gidiyorum, ekibi büyüteceğim” dedim. Attığım adımlar doğru oldu.

◊ Günün sonunda kazandın mı?

Hayatım tabii şu an bambaşka. Ben gezmeyi seviyorum ve gittiğim ülkelerde çok para harcıyorum. Kıyafet de bu işin bir parçası. Eskiden marka takıntım vardı, şimdi kumaşı bana iyi hissettiren, yakışan ürünler tercih ediyorum.

◊ Ailene bir şeyler alabildin mi?

Aileme çiftlik evi yaptım.

◊ Ailen artık ne hissediyor?

Gurur duyuyor. İlk iki sene olayın farkına varamamışlardı. Ben onları ilk popüler olduğum dönem Alaçatı’ya götürmüştüm. “Çarşıya çıkalım” dediler. Beni gören herkes yanıma geliyordu, annem ve babam ilk defa böyle bir şey yaşıyordu, “Bizim çocuğa ne olmuş” dediler. Ama babam en son Banu Alkan’la reklam filmimi gördükten sonra “Tamam oğlum, sen ünlü olmuşsun” dedi. Ben Banu Alkan’ın bu kadar star biri olduğunu bilmiyordum. Reklamı çektik, herkes “Banu Alkan’la iş yapmışsın” demeye başladı. Bizim popülarite kavramımızda artık sosyal medya, YouTube etkileşimleri gibi şeyler önemli. Ben televizyonla büyümedim. Meğer çok büyük bir kitle tanıyormuş, ‘Afrodit’ diyorlar.

‘Sevilmek muazzam bir şeymiş’

◊ Hep yakışıklı mıydın? Okul yıllarında da beğenilir miydin?

Beğenilirdim. Aslında bir dönem hiç beğenilmedim. Sokakta takıldığım dönem; daha serseri, gerçekten sevilmeyen adamın hakkını veriyordum. Sonra okları tam tersine çevirmek de hoşuma gitti, sevilmek muazzam bir şeymiş.

◊ Evet, ilk çıktığın zamanlar daha ‘kötü çocuk’ havan vardı. Sonra gitgide daha ‘temiz’, gençlerin sevdiği bir imaja büründün. Bu değişimin sebebi neydi?

Çevremden dolayı biraz böyle gelişti. Sokaktan gelen biriyim, müzikte de ilk çıkışım ergenliğime denk gelmişti. O dönem tabii kanım hızlı akıyor, kafama eseni yapmayı, daha tehlikeli, daha özgüvenli ilerlemeyi seviyordum. Sonra belirli bir ün, şöhret ve seviye atlamalar devreye girince bu duygular geride kalmaya, kendi karakterim ön plana çıkmaya başladı. Çevrem de o doğrultuda değişti. Bir noktada karakterim çocukluktan çıktı, kendini buldu. Ve hâlâ kendini bulmaya devam ediyorum.

‘Popçular bizim gerimizde kaldı’

◊ Son yıllarda müzik listelerinin üst sıralarında genelde rap’çileri görüyoruz. Bunu nasıl yorumluyorsun?

Biz rap’çiler olarak sıfırdan kendi imkânlarımızla, birileri bize prodüksiyon sağlamadan geldik. Popçular gibi bizim sözlerimizi yazan, düzenlemeler yapan ya da enstrümanlarımızı çalan birileri yoktu. Teknoloji ilerleyip imkânlarımız çoğaldıkça evde tek başımıza bir bilgisayar, bir mikrofon, bir kulaklıkla müzik yapabildiğimizi fark ettik ve buna aç, bunu isteyen insanlar olarak saldırdık. Saldırınca günde 3-4 şarkı yapan tipler oluşmaya başladı. Popçular genelde, ya birbirlerine söz yazdı ya da yine hit şarkılar yapmak istedi. Şarkılarını mükemmelleştirmek için beklemeye başladılar, ‘global olmalıyız’ kafalarına girdiler ve bunlar üretimlerini çok yavaşlattı. Bir tarafta her gün şarkı yapan rap’çiler, bir tarafta altı ayda bir şarkı üreten pop kısmı... Biz şarkıları “Bu iyi mi” diye arkadaşlarımıza dinletirken, aslında çeşitlilik oluşturduk. Sound açısından da kendimizi geliştirdik. Popçular gerimizde kaldı. Yeni nesil de bizim kafamıza ayak uydurdu, “Böyle de müzik yapılıyormuş” dediler, o kafayı pop camiası yakalayamadı.

◊ Bu kadar çok rap’çi varken neden seni sevdiler?

Yeni çocuklara baktığımda olay sadece müzikte bitmiyor. Biri iyi müzik yapıyorsa bu, onun başarısının en fazla yüzde 30’u olabilir.

◊ Geri kalan nedir?

Duruşun, hareketlerin, giysin ve verdiğin enerjiyle kendini sevdirebiliyor musun, bu önemli. Kaos çıkarabiliyor musun? Kendini gündemde tutabilecek şeyler sadece müzik yaparak olmuyor. Türkiye’de çok iyi müzisyenler var ama arka plandalar çünkü sadece iyi müzik yapıyorlar. Sahne ışığın olmalı, bir ortama girdiğinde insanlar seni fark edebilmeli.

‘21 yaşımdan sonra âşık olamıyorum’

◊ Aşk sana ne ifade ediyor?

Hiç bulamayacağım eski evimin anahtarı gibi bir şey.

◊ Neden o kadar umutsuzsun?

21 yaşından sonra âşık olunmadığını çok duymuştum.

◊ Bunu ilk defa duyuyorum. Sen olamıyor musun şimdi?

Gerçekten en son 16 yaşımda bir kıza hissetmiştim, kıpır kıpır kelebekler falan. Ama 21 yaşımdan sonra âşık olamıyorum. Bir sürü arkadaşım “Saçmalama, biz olduk” deseler de benim içimdeki umut bir noktada bitti ama yine de belki dedirtiyor.

◊ Şimdi var mı kız arkadaşın?

Yok.