Truva düştü, CHP düşmedi

Truva… On yıl boyunca kuşatıldı, surları sarsılmadı. Ne mancınıklar işe yaradı ne mızraklar. Sonunda dev bir tahta atla kentin kalbine sızıldı. Halk, düşmanı armağan sanıp kendi elleriyle surların içine soktu. Ve o gece Truva içeriden yandı.
Tarih bize şunu öğretti. Kentler, devletler, imparatorluklar sadece dış saldırılarla değil, içeriden açılan gediklerle de düşer.

Homeros’un dizelerinde başlayan bu ders, yüzyıllar boyunca tekrarlandı. 1204’te Haçlılar Kudüs’e gideceğini söyleyip Konstantinopolis’i yağmaladı. Bizans surları dışarıdan değil, içerideki taht kavgaları ve ihanetlerle çöktü.

1492’de Granada kılıçla değil, hanedan entrikalarıyla ve içeriden satın alınan emirlerin ihanetiyle teslim oldu. Bugün bile, masum bir dosya gibi görünen yazılımların içeriden sistemi çökertmesine “Truva Atı” deniliyor.

Siyaset de bundan azade değil. İktidar, yıllardır CHP içine kendi “Truva atlarını” yerleştirmeye çalıştı. Gürsel Tekin bunun son örneği. Partiyi dışarıdan vurmak yerine içeriden yıkmak istediler. Kimi zaman çok sesli tartışmalar kışkırtıldı, kimi zaman sözün kime hizmet ettiği belli olmayan figürler sahneye sürüldü.

Ama işte burada mitolojiyle günümüz siyaseti ayrılıyor. Truva düştü, CHP düşmedi. Çünkü CHP, sadece bir parti değil; yüz yıllık bir hafıza. Kapıları açıldı belki, ama teslim olunmadı.

CHP, kendi içinde tartışır ama o tartışmalar yıkıcı değil, direncin kaynağıdır. Farklı sesler vardır, ama o sesler bir araya geldiğinde halkın ortak talebini büyütür.

Bugün CHP’nin gücü, içinden devşirilen figürlerden değil, meydanlarda onu ayakta tutan milyonlardan geliyor. Truva halkı düşmanın armağanını sorgulamadığı için kaybetti. CHP ise sorguladığı, tartıştığı, direnç gösterdiği için ayakta kaldı.

Bugün iktidar hangi “at”ı getirirse getirsin, CHP’nin surları boş kalmıyor. Çünkü içeriden değil, dışarıdan gelen asıl güç; halkın vicdanı, emeği ve demokrasi talebiyle birleşmiş milyonların iradesidir.

Asıl ders burada saklı.

Tarih bazen tekerrür etmez. Truva yıkıldı, ama CHP’nin hikâyesi başka türlü yazılıyor. Bu destanın sonucunu atlar değil, halk belirliyor. Çünkü bugünün demokrasisi, surların gölgesinde değil, halkın ellerinde yükselecek.